نقی رعدی افسوران؛ حمیدرضا عریضی؛ مریم زارعی
چکیده
هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر تمرینهای شبیه سازی موازی، تمرینهای شبیهسازی مکرر و تمرینهای شبیهسازی بدون تشریح در توسعه شایستگی انرژی ارتباطی کارکنان بود. روش پژوهش، روش آزمایشی با چهار گروه پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان یک شرکت صنعتی بود که با استفاده از جدول مورفی و میورز، تعداد 48 نفر ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر تمرینهای شبیه سازی موازی، تمرینهای شبیهسازی مکرر و تمرینهای شبیهسازی بدون تشریح در توسعه شایستگی انرژی ارتباطی کارکنان بود. روش پژوهش، روش آزمایشی با چهار گروه پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان یک شرکت صنعتی بود که با استفاده از جدول مورفی و میورز، تعداد 48 نفر به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب و با گمارش تصادفی در گروههای آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس انرژی ارتباطی و تمرین شبیهسازی ایفای نقش بود که در مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری توسط پژوهشگران اجرا شد. دادههای حاصل از پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس یکراهه، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی LSD تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که مشارکتکنندگان در تمرینهای شبیهسازی موازی در مقایسه با دیگر گروهها دارای بهبود و افزایش انرژی ارتباطی بیشتری هستند. همچنین مشارکتکنندگان در تمرینهای شبیهسازی ترکیبی مکرر و غیر‌مکرر نسبت به مشارکتکنندگان در تمرینهای شبیهسازی بدون تشریح بهبود انرژی ارتباطی بیشتری را تجربه کردند. از‌آنجایی‌که تمرینهای شبیهسازی موازی از نشت اطلاعات جلوگیری میکنند، انرژی ارتباطی کارکنان در سازمان را به میزان قابل توجهی بهبود می‌بخشند. این نتیجه به شایسته‌سالاری کمک کرده و با رعایت عدالت و انصاف در سازمان سازگاری بیشتری دارد.
